Postpaleis

Home, NRC-stad
Je stond er in de rij voor een postzegel of telegram. Om een pakket op te halen of aan te tekenen. En tijdens al dat wachten keek je om je heen en zag je in zijn eenvoud een wonder van pracht: de hal met haar hoge, witte bogen, de verrassende hoeveelheid licht die de glazen koepel doorliet, de muren en pilaren met art deco-ornamenten. Een halve eeuw geleden gingen mijn vader en ik hierheen om tijdens de C70 het nieuwste snufje van de PTT te bekijken: de beeldtelefoon. Het is nooit wat geworden met die vinding, en het hoofdpostkantoor aan de Coolsingel is dicht. Al sinds 2007.

Continue reading Postpaleis →

Atoombunker

Home, NRC-stad
Niemand wist dat-ie er nog was: de atoombunker in het talud van de Westzeedijk. Totdat medewerkers van de nabij gelegen Kunsthal  zo’n vijf  jaar geleden een gat in de dijk aantroffen, aan het graven gingen en stuitten op het relict uit de Koude Oorlog. Het verhaal is symptomatisch voor de snelheid waarmee de Koude Oorlog tot het verleden is gaan behoren. Van de zeventien schuilkelders die Rotterdam ooit telde zijn er nog maar vier over. Vele werden in de jaren negentig vernietigd nadat het Rijk een slooppremie had verordineerd.

Continue reading Atoombunker →

Luisteren, knikken, zwijgen

Home, Trouw
De Vlaamse tv vertoonde een serie over mensen in therapie. Ik heb zoiets niet eerder gezien. Uitgezonderd dan de NCRV-reeks ‘In therapie’ uit 2010. Maar dat was drama, bij de Belg is het echt. De problemen evenwel ontlopen elkaar niet veel. Niet verwonderlijk, want volgens Carlo Gozzi, een Italiaanse toneelschrijver uit de achttiende eeuw, zijn er maar 36 dramatische situaties. Verscheidene daarvan kwamen in de Canvas-reeks ‘Therapie’ in beeld – steeds anoniem – met als topscorer: vijandschap tussen verwanten.

Continue reading Luisteren, knikken, zwijgen →

Treinpijn

Home, Trouw
Per fiets op weg naar Rotterdam CS werd ik kortgeleden van achteren aangereden door een bakfiets-burger. De schade viel gelukkig mee, maar ik was wel geschrokken. “Ach”, legde de jongen uit, “toen jij stopte voor overstekende voetgangers, keek ik net naar links. Vandaar.” Binnen tien seconden worden geschept én getutoyeerd, ik wist niet wat ik erger vond. En toen moest de treinreis nog beginnen.

Continue reading Treinpijn →

Een troostend sprookje

Home, Trouw
Thuisgekomen na het debat over de monarchie, waarover Klein Verslag gisteren handelde, dacht ik: wat zijn er toch verstandige dingen verteld. Door schrijfster en historica Dorine Hermans bijvoorbeeld toen ze het had over het verschijnsel erfopvolging. Natuurlijk staat het buiten de werkelijkheid, zei ze, maar dat doet de hele monarchie. Hoe wijs om een fenomeen dat (nog) geen moeilijkheden oplevert niet nodeloos te problematiseren. Temeer daar de erfopvolging, zoals Hermans al sprak, slechts een miniem hoekje van de maatschappij bestrijkt.

Continue reading Een troostend sprookje →

De Oranjes als speciale diersoort

Home, Trouw
Het was geafficheerd als een debat in de geest van Erasmus: een respectvolle discussie over het koningshuis, zonder elkaar te bekladden. En waar kon dat beter dan in Erasmusstad Rotterdam? In speciaal ontworpen ‘wijsgerige stoelen’ in de bibliotheek schoven de sprekers aan: schrijfster Dorine Hermans en conservator van Paleis Het Loo, Paul Rem. Nette mensen, dat zag je zo. Hier zou de vlam niet in de pan slaan.

Continue reading De Oranjes als speciale diersoort →

Spido

Home, NRC-stad
Geen woord waar zoveel vaart in zit als in Spido. Je denkt aan speed: snelheid. Of aan speedo: zwembroek. In elk geval aan water, tempo te water. Maar wat de naam Spido werkelijk betekent, is onbekend. Ook het boek Venster op de Rotterdamse haven, over honderd jaar Spido, lost het raadsel niet op. Spido verwijst naar het voormalige telegramadres van stoomsleepdienst Piet Smit, licht schrijfster Evy van Ast een tipje van de sluier op. Het mysterie blijft.

Continue reading Spido →