Eén keer ben ik op het landelijke Boekenbal geweest in Amsterdam. Het was eind jaren negentig. Staatssecretaris Van der Ploeg was er, alle befaamde schrijvers waren er, en Michael Zeeman natuurlijk, samen met andere bekende journalisten.
Bachs emoties
In 1987 ging ik voor het eerst naar de Matthäus Passion. Het werd een muzikale ervaring die ik vóór die tijd nooit had beleefd, en daarna ook nooit meer zóu beleven. Direct al bij het openingskoor ‘Kommt ihr Töchter, helft mir klagen’ werd ik uit mijn stoel geblazen. Alsof je buiten de tijd werd geplaatst in een vacuüm van eeuwigheid. De hemel opende zich, engelen daalden neder. Ik wist niet wat me overkwam.
Vruchtbaar gestuntel
Ik stuntel, dus ik ben, is het thema van de Maand van de Filosofie. Een thema dat een redelijk conservatieve mensvisie verraadt. De mens niet meer als wezen dat, mits ingebed in de juiste structuren, een feilloze aarde zou kunnen scheppen, zoals in de jaren zestig beleden, maar als voortmodderend individu in een weerbarstig bestaan.
Het Jagershuis staat er nog
Ik ging naar Hoek van Holland. Niet omdat het strandweer was – het regende en woei -, maar omdat er een gekke zaak speelt rond restaurant Het Jagershuis. En overal waar een gekke zaak speelt, daar wil ik zijn. Rond lunchtijd klopte ik aan bij het elegante etablissement aan de Badweg.
Het licht van Delft
Onweerstaanbaar was de lokroep van de zonnige maandagmiddag. Naar Delft moest ik gaan, stad van licht, stad van Vermeer. In het Vermeer Centrum, met 37 reproducties van de zeventiende-eeuwse schilder, betovert de Delftse meester nog altijd met zijn licht: ‘Helder, gefilterd, gereflecteerd, zacht, hard, blinkend, strijkend: zijn licht is telkens anders.’
Rafelig
Een echte Snoek herken je meteen: rafelig, rauw, desolaat. Fotograaf Otto Snoek grossiert in Rotterdamse schraalheid, maar het resultaat is fascinerend. Een eenzaam Hotel New York met op de voorgrond een grote plas regenwater doet in al zijn grimmigheid denken aan een Hitchcock. Alsof er elk ogenblik een drama kan plaatsgrijpen.
De andere Hans Simons
Slechts een kort bericht in de krant, en in het achtuurjournaal zelfs dat niet: Hans Simons overleden. De reden van die zuinigheid was wellicht dat zijn hervormingsproject voor de zorg, het Plan Simons, roemloos stierf. Bovendien was hij al vijfentwintig jaar weg als staatssecretaris van volksgezondheid.
Er zijn als het toeval toeslaat?
De tijdsdruk van een bijna dagelijkse rubriek als deze maakt dat ik mijn onderwerpen niet altijd heel grondig kan voorbereiden. Ik laat veel van het toeval afhangen, hopend dat iemand op het juiste moment mijn pad kruist. En verdraaid, het werkt. Om niet te zeggen: het werkt verbazingwekkend goed.
Vlees van Luns
Sommige verhalen zijn zo mooi , daar hoef je als journalist weinig meer aan toe te voegen. Je krijgt ze als het ware panklaar opgediend, je enige taak is ze gedienstig uit te serveren aan de lezer. Zo’n moment deed zich zondagmiddag voor toen bij boekhandel Donner in Rotterdam een interviewsessie plaatsgreep vanwege de Boekenweek.
Ereburger Toon Tellegen
Van Toon Tellegen wist ik weinig. Totdat een vriend me een dik jaar geleden met zijn werk in aanraking bracht. Hij las voor uit ‘Ik zal altijd’, een bundel dierenverhalen, en ik was verkocht. Het was het al te menselijke van de dieren dat mij aansprak: hun problemen lijken op de onze. En dat alles vervat in een verleidelijk lichtvoetige stijl.
