Het mooiste boek dat ik in de donkere wintermaanden las, was ‘Liefde’ van Karl Ove Knausgård. Eerder al had ik me in ‘Vader’ verdiept, en die eerste kennismaking was niet minder dan een literaire overweldiging. Hoe Knausgård, een Noor woonachtig in Zweden, daarin beschrijft hoe hij het huis van zijn overleden vader opruimt, zo indringend en minutieus, pagina’s lang. En nooit gaat het vervelen, hij trekt je à la Toergenjev direct het verhaal in. Dat kan alleen een groot en begenadigd auteur, denk ik.
Vrijdagmiddag in Museum Rotterdam. Twee oud-rivalen op leeftijd zitten in stoelen een meter van elkaar. Ze kijken recht voor zich uit. Hoe is het nu tussen Hans Visser en Bram Peper? ,,Ach”, zegt Visser, ,,het is wel weer redelijk goed gekomen.” Ik ga een stoeltje verder en vraag hetzelfde aan Peper. Die antwoordt: ,,Ik denk dat ik dominee Visser sinds 1994 niet meer heb gesproken. Destijds communiceerden we via een woordvoerder, omdat de indruk bestond dat we elkaar klootzakken vonden.”
Er was een tijd dat de feestdagen onlosmakelijk waren verbonden met Anton Pieck. Door de brievenbus gleed een kerstkaart van Anton Pieck met daarop een postzegel van Anton Pieck. En met Sinterklaas kreeg je alvast de nieuwste kalender van Anton Pieck. De afgebeelde taferelen waren per definitie romantisch: zwieren op het ijs, inkopen doen bij de kruidenier, luisteren bij het draaiorgel.
Vlak voor kerst ging ik op bezoek in Huis Doorn. Ik was er al eens eerder, maar door de herdenking afgelopen jaar van de Eerste Wereldoorlog werd ik opnieuw nieuwsgierig. Vooral naar de vraag hoe de afgezette Duitse keizer Wilhelm II hier asiel kon krijgen. En vooral kon hóuden.
Oudere Rotterdammers zullen zich het merk nog wel herinneren: Sunrise. Maar dat deze limonade uit eigen stad kwam, is vermoedelijk minder bekend. Toch stond er tussen 1938 en 1978 een Sunrise-fabriek in achtereenvolgens Hillegersberg en Schiebroek. Marcel Hendriks, zoon van fabrieksdirecteur Jan Hendriks, heeft er nu een boek over geschreven: En voor mij een fles Sunrise.
Bij de ontsteking van de lichtjes in de gemeentelijke kerstboom vorige week gebeurde iets bijzonders: even was alles in orde. Geen kloven meer, alleen nog maar peace. Ja, het klinkt soft, maar dat was wat zich afspeelde.
Vijftien jaar geleden besloten de hervormde, gereformeerde en lutherse kerk tot samengaan in de PKN. Zeven orthodox-gereformeerde kerken kozen ervoor zelfstandig te blijven. Maar hoe lang houden ze dat nog vol?
Broeder Gerrit Bakker (l).en ds. Kersten Bijleveld van de vGKN. Foto Werry Crone
Op 30 november sloot Marco Vreugdenhil de groenten- en delicatessenzaak die zijn ouders ruim een halve eeuw geleden openden aan de Karel Doormanstraat. Het was een weemoedige dag tijdens welke de laatste klanten werden uitgeluid met wijn en kaas. Een gepensioneerd verpleegster (,,ik kom hier al veertig jaar”) roemde de heerlijke cantharellen, die je desgewenst per half ons kon kopen, een oud-kunstdocent de kwaliteit van het fruit en de service: ,,Marco is zelfs een vriend van mij geworden.”
De wereld veranderen kan Zembla meestal niet, maar de macht controleren wel. Met steeds meer tegenwerking vooraf. Eindredacteur Manon Blaas houdt dapper stand: ‘Zonder ons zou er nóg meer misgaan.’
Grote opluchting deze maand bij basisschool het Open Venster. Volgend voorjaar, zo maakte de gemeente bekend, kunnen de voorbereidingen voor de nieuwbouw in Lombardijen beginnen. Het nieuwe schoolgebouw zou dan in augustus 2021 klaar moeten zijn. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat al twaalf jaar over dit project wordt gesproken, en er al ruim veertien miljoen euro aan is gespendeerd.
